Dichtbij het vuur

Doorgaan zonder om je heen te kijken
Constant op zoek naar hoe je jezelf kunt verrijken
Geen brug te ver, geen berg te hoog
De obsessie om af te wijken

Elke stap die nog niet is genomen
Wordt een onderdeel van al je dromen
Het hier en nu is als een springplank
Voor de tijd die nog gaat komen

Als kind kon je zó opgaan in het moment
Nu zeg je vaak dat alles went
Je wilt buiten de kaders en van het pad af
Elke dag opnieuw verleg je het accent

Je oogt zo kalm maar van binnen woedt er een orkaan
De tijd is als een lekkende kraan
Je geeft 200 procent voor wie het horen wil
Maar vergeet je niet de mensen die dichtbij je staan?

Je geliefden staan te roepen in de woestijn
Terwijl jij je weer eens waagt op onbekend terrein
Het is nooit genoeg, je daadkracht is groot
Maar je negeert al je inwendige pijn

Dichtbij het vuur, waar het allemaal gebeurt
Waar de contouren van het leven worden ingekleurd
Maar kom je te dichtbij dan voelt dat niet fijn
En dan krijg je bezoek van Magere Hein

Dichtbij het vuur, de koele vlam ontwaakt
Fluistert, het geeft niet, niets is volmaakt
Die drang naar perfectie is als een eindeloze reis
Als je de rit uitzit ontvang je geen prijs

Kom bij het vuur en laat je gedachten eens gaan
Na rust en bezinning kun je alles weer aan
Omarm de stilte die ruimte in je hoofd schept
En besef je hoe weinig je eigenlijk nodig hebt

Voorgedragen tijdens “Dichter bij het vuur” in de Turfcentrale in Veendam op 12 januari 2018

4 Reacties

  1. Wat een prachtig gedicht. Echt weer iets om bij stil te staan. Klasse!!

Reacties zijn gesloten.