Verhaal, fictie.
Als alleenstaande vader hoor je natuurlijk vaak dat het allemaal niet mee zal vallen: fulltime werken en elk weekend je kind op bezoek. Maar ik vind het juist erg fijn. Ilona en ik zijn niet gescheiden omdat één van ons is vreemdgegaan of vanwege andere ellende. We zijn gewoon in die elf jaar uit elkaar gegroeid en hadden het gevoel dat we elkaar niet meer gelukkig konden maken. Dan is het beter om er een punt achter te zetten dan om maar door te gaan. Bovendien hebben we nog steeds een goede verstandhouding en zien we ons huwelijk niet als een verloren periode. Omdat alles zo vlekkeloos verloopt, is het voor onze zoon Harry ook veel prettiger. Er zijn al zoveel kinderen die gebukt gaan onder het gekissebis van hun ouders. We hebben meteen afgesproken dat we Harry niet te veel willen blootstellen aan wat voor ellende dan ook.
Ik moest wel even wennen aan het idee dat Ilona alweer zo snel een nieuwe liefde had gevonden. Na twee maanden kreeg ze iets met Freddie, en al snel trok ze bij hem in. Zijn vrouw is een jaar geleden gestorven, en sindsdien zorgt hij voor hun tienjarige zoontje Eddie. Eddie is even oud als onze Harry, en je zou zeggen dat het mooi is dat hij een speelkameraadje heeft. Maar eerlijk gezegd vind ik Eddie een zonderling kind. Er is iets met hem. Het kan niet alleen de klap van het overlijden van zijn moeder zijn. Toen ik hem voor het eerst zag, had ik meteen al een naar gevoel. Harry zegt altijd dat Eddie niet met hem wil spelen omdat hij ‘raar’ is. Ik vind hem zelf raar.
Laatst had Ilona wat foto’s van een weekendje naar de kust op Facebook geplaatst, en toen viel het me pas echt op wat voor intense blik Eddie heeft. Het is bijzonder dat zijn ogen er zowel kwetsbaar als venijnig uitzien. Nog nooit heb ik zo’n blik bij een ander kind gezien, hooguit in een griezelfilm. Wat dat betreft heeft Eddie wel iets van Damien uit The Omen.
Het heeft even geduurd voordat ik instemde met het idee om te komen barbecueën op het feestje van Ilona en Freddie. Ze geven dit feestje naar aanleiding van Harry’s verjaardag, en dat is eigenlijk de reden dat ik heb besloten om toch te komen. Het is een rare situatie, maar door de goede band die ik nog steeds met Ilona heb, kan ik me over die drempel heen zetten. Normaal gesproken zou iemand dat niet zo snel doen: naar een feest gaan van je ex en haar nieuwe vriend. Vrienden van mij verklaarden me dan ook voor gek: “Jos, dat doe je toch niet? Dat komt zo ‘desperate’ over!”
Ik heb me voorgenomen om niet te lang te blijven. Maar dan heb ik tenminste mijn gezicht laten zien. Ik doe het voor mijn knul! Veel vaders zullen het vast over hun eigen kind zeggen, dus zo bijzonder is het niet, maar Harry is het mooiste dat me is overkomen. Ik zie zoveel van mezelf in hem terug. Niet alleen qua uiterlijk, maar hij heeft ook mijn irritante én minder irritante karaktertrekjes overgenomen. Hij doet het goed op school en speelt graag voetbal met de jongens in de straat. Hij zit wel eens op zijn iPad, maar lang niet zoveel als de meeste kinderen van tegenwoordig. Doordat hij na schooltijd lekker in beweging is, blijft hij ook slank. En hij zal later vast betere ogen hebben dan iemand die alleen maar naar een scherm heeft zitten staren.
Als het moet, zet ik alles aan de kant voor mijn knul, en ik weet dat Ilona dat ook zou doen. Harry kan zich geen betere moeder wensen. Tja, ik moet het toegeven: ik ben nog steeds gek op Ilona. Die liefde gaat volgens mij nooit voorbij. Zij is degene die uiteindelijk de knoop heeft doorgehakt. Dat zou ik zelf nooit hebben gedaan, al zag ik ook wel dat we op een dood punt zaten. Maar die gevoelens van liefde kan ik niet zomaar uit mijn lijf halen, en ik smelt nog iedere keer als ik haar zie. Wat dat betreft koester ik een stille hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Voor mezelf, maar ook voor Harry. Voor ons alle drie. Freddie is best een aardige kerel, maar ik denk niet dat het echte liefde tussen hen is. Van zijn kant misschien wel, maar hij is haar type niet echt.
‘Ruwe bolster, blanke pit’ noemen ze dat. Overal tatoeages. Ik vind het vreselijk om te zien, en ik kan me nog herinneren dat Ilona ook ooit zei dat ze daar helemaal niet van hield. Of dat is veranderd, óf ze neemt het op de koop toe. Bovendien vind ik het niet tof hoe hij naar haar kijkt. Sterker nog, iedere keer als ik hem zie kijken, weet ik dat zij nooit zo zou terugkijken. Daar heb ik haar ook nog nooit op kunnen betrappen.
Ik parkeer de auto voor het huis en hoor geroezemoes vanuit de achtertuin. Ik loop om en zie de partytent naast het schuurtje staan. De geur van verbrand vlees en bier komt me tegemoet. Het feest is blijkbaar al in volle gang. Ik zie Harry met een glas cola in zijn hand staan. Zodra hij mij ziet, zet hij het glas neer en rent naar me toe: “Papa!” roept hij hard. Ik geef hem mijn cadeau en moet lachen om zijn opmerking: “Wat zou dáár nou inzitten?” Tja, het is natuurlijk moeilijk om een voetbal zo in te pakken dat je niet meteen ziet wat het is.
“Je had hem ook in een doos kunnen inpakken, Jos!” hoor ik Freddie zeggen. Bah, na zo’n opmerking ben ik meteen al klaar. Ik denk bij mezelf: Waar bemoei je je mee, klojo? Het is mijn zoon en daar sta jij helemaal buiten. Gelukkig hou ik me in en schud met tegenzin zijn hand. Hij draagt, net als een doorsnee Amerikaanse vader in een sitcom, een schort met een koeienkop erop. In zijn ene hand heeft hij een tang om het vlees mee om te draaien, en in de andere een biertje. “Als je wat te drinken wil, alles staat op die tafel. Vanmiddag is het zelfbediening!” zegt hij joviaal. Ik vraag waar Ilona is. Hij haalt zijn schouders op. “Ik denk dat ze even aan het pissen is.”
Kijk, dat bedoel ik nou! denk ik. Wat een taalgebruik. Die vent heeft totaal geen klasse. Het is een bullebak, en hij past absoluut niet bij Ilona. Hij ziet er werkelijk bespottelijk uit in zijn schort. Het is net een cartoonfiguur.
Ik loop even rond en zie geen bekenden. Ik wissel wat beleefdheden uit met een paar mensen, waarschijnlijk buren, maar ik voel geen enkele behoefte om me aan wie dan ook voor te stellen. Als ik een biertje heb geopend, staat Ilona opeens naast me. Ze geeft me enthousiast twee zoenen en complimenteert me. “Je ziet er goed uit!” zegt ze met haar overbekende stralende glimlach. Ze draagt een kort rokje en sleehakken en ziet er ongelofelijk sexy uit. Alsof dat nog niet genoeg is, ruikt ze ook nog heerlijk. “Heb jij Harry een bal gegeven? Hij had er laatst ook eentje van Fred gekregen, maar zoals je weet: onze jongen kan niet genoeg ballen hebben. Dat wordt ooit nog een echt voetballertje!” Ik krijg zin om de bal die Freddie heeft gegeven, lek te prikken.
Ik eet wat speklapjes en hamburgers en schep wat salade op. Ik praat vooral met Ilona. Op een gegeven moment komen haar ouders er ook aan. Ze begroeten mij hartelijk, en ik voel me gelijk wat meer ontspannen. Want met de meeste mensen op dit feestje heb ik helemaal niets.
Freddie tikt een paar keer op een glas en vraagt om aandacht.
“Beste dames en heren, super dat jullie er allemaal zijn! Ik ben heel trots en blij dat we de elfde verjaardag van Ilona’s en inmiddels ook mijn lieve zoon Harry mogen vieren!”
Jouw lieve zoon? Fuck you.
“Ilona en ik hebben nog een nieuwtje voor jullie. Jullie begrijpen vast dat het super goed tussen ons gaat en dat we met zijn vieren een hecht team zijn geworden.”
Ik begin het lichtelijk benauwd te krijgen.
“Daarom hebben Ilona en ik besloten—tenminste, ik heb haar gevraagd en zij heeft ‘ja’ gezegd—om te gaan trouwen!”
Er breekt luid gejuich uit. Mensen klappen, en ik zie tot mijn schrik de ouders van Ilona met een gelukzalige blik kijken. Dit kan toch niet waar zijn? Die relatie is toch gewoon een tussenfase? Als Ilona later naast me staat, probeer ik echt mijn best te doen om blij voor haar te zijn, maar het lukt niet. “En hoe vind je het nieuws?” vraagt ze ook nog.
“Ik moet er even aan wennen,” zeg ik. “Ik had dit niet echt verwacht.”
“Het is gewoon beter om te gaan trouwen, ook belastingtechnisch en zo. Of voor als er met een van ons wat zou gebeuren.”
“Maar dat is toch geen reden om te gaan trouwen?” flap ik eruit. Meteen heb ik spijt. Het was niet de bedoeling die gedachte hardop uit te spreken. Stomkop.
Ilona wordt alweer door iemand anders gefeliciteerd, en ik sta na een tijdje weer alleen. Haar ouders komen naar me toe met opmerkingen zoals ‘wat mooi toch dat ze weer gelukkig is’ en ‘goed dat ze deze stap zetten’, maar ik voel niets anders dan weerzin. Voor Harry zal het al helemaal verwarrend zijn. Het is net alsof er een deur dichtgaat die nooit meer open zal gaan.
Als ik even naar het toilet loop, zie ik Eddie en Harry in de kamer staan. Even denk ik dat ze leuk aan het spelen zijn, maar Eddie probeert Harry tegen te houden. “Kom op, probeer het dan,” zegt hij, en iedere keer als Harry richting de deur loopt, houdt Eddie hem tegen.
“Hee, hou daar eens mee op,” zeg ik streng. Mijn humeur is al verpest, en door dit soort dingen word ik alleen maar nijdiger. Dat verdomde joch probeert het nog eens. Harry wil vooruit lopen, maar Eddie gaat voor hem staan en houdt hem vast. Ik aarzel geen moment en loop naar ze toe. Ik haal die grijpgrage handjes van dat rare kind van Harry af en geef hem een kleine pets op zijn billen. Dat zal hem leren. Hij kijkt me aan met een grijns, alsof het hem niks doet.
Harry rent snel naar buiten en zoekt zijn moeder op. “Weet je wat? Ik mag jou niet!” zeg ik tegen Eddie, waarna ik naar de wc ga. Nadat ik wat water kwijt ben, loop ik weer naar buiten. Freddie is bezig met de frituurpan. Een goed idee, want ik had net zin in wat anders dan vlees.
“Heb je ook zin in patat?” vraagt hij. Ik knik. “Precies waar ik zin in heb,” zeg ik, en ik merk dat mijn humeur door de belofte van mijn favoriete kostje een stukje beter wordt.
“We boffen met het mooie weer,” zegt Freddie. “Al zullen de buren al die geurtjes misschien niet zo fijn vinden!”
“Oh, ik dacht dat er ook buren bij waren.”
Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik ben met niemand hier dik. We hebben geen ruzie of zo, maar ik ga niet echt met de buren om.”
Harry zit patat te eten, en ik loop naar hem toe. “Doet Eddie dat vaker?” vraag ik zacht.
“Laat maar, pa.”
“Als hij dat vaker doet, moet je het tegen me zeggen, hoor.”
Harry zegt niks meer, maar knikt wel een paar keer.
Ik krijg het gevoel dat Harry hem zelfs beschermt. Misschien heeft dat rare kind hem wel op het hart gedrukt dat er wat zwaait als hij gaat klikken. Door dat huwelijk zitten ze nog meer met elkaar opgescheept. Omdat ik er niet gerust op ben, loop ik naar Ilona toe.
“Weet jij dat Eddie onze Harry af en toe terroriseert?”
“Hoe kom je daar nou bij?” vraagt ze verbaasd, terwijl ze een slokje wijn drinkt.
“Ik zag net dat hij hem tegenhield in de kamer. Harry wilde naar buiten, en Eddie hield hem tegen.”
“Ach, ik denk dat ze gewoon aan het spelen waren; zo zijn kinderen nu eenmaal.”
“Nee, Harry vond het niet leuk. Hij rende meteen naar jou toe. Heeft hij niks gezegd?”
“Nee, niks bijzonders. Jos, ik weet dat je het niet zo op hebt met Eddie, maar het is een goed joch. Hij heeft een wat intense blik, maar er is echt helemaal niks mis met hem. Hij is zelfs erg lief. Hij heeft gisteren bloemen voor me geplukt. Dat is toch aardig? En hij zei dat ik een lieve nieuwe mama voor hem was. Dat zegt zo’n kind niet zomaar.”
Ik durf te wedden dat die Eddie een vreselijke slijmbal is en er helemaal niets van meent. Naar mijn idee is het een wolf in schaapskleren, en er is niemand die dat ziet.
Freddie roept dat mijn patatje klaar is, en ik wenk dat ik eraan kom. Ik zeg nog tegen Ilona dat ik hoop dat ze dat kind een beetje in de gaten houdt, voordat er ongelukken gebeuren.
“Dit is jouw patat, Jos. Ik ga even naar het toilet,” zegt Freddie, waarna hij via de hordeur naar binnen verdwijnt.
“Ik mag jou ook niet!” hoor ik plotseling een kinderstem achter me zeggen. Van schrik struikel ik en neem in mijn val de frituurpan mee. De hete olie brandt zich een weg door mijn vlees, en terwijl ik een schroeilucht ruik en ik mezelf hysterisch hoor gillen, zie ik de valse glimlach op Eddies gezicht.
